Deze pijn is sinds de kindertijd bekend voor velen: waarom houden ouders meer van broer of zus? Vaak blijven we lijden, zelfs volwassenen worden. Hoe te zijn?

‘Ik begreep niet waarom mijn moeder niet als een broer van me houdt. Ik voelde dit sinds zijn geboorte, hij was negen jaar jonger dan ik, en al die tijd haatte ik hem en gaf hem de schuld in al mijn problemen, de -24-jarige Arseny herinnert zich. – en onlangs vroeg ik mijn moeder, wat er mis was?

Het bleek dat ik haar altijd aan mijn vader herinnerde, met wie ze heel pijnlijk uit elkaar gingen, en nu zie ik op hem op dezelfde leeftijd. Mijn stiefvader behandelde me goed, maar dit heeft de aandacht van mijn moeder niet vervangen. Ik kan haar niet vergeven omdat ze niet van me heeft gehouden en het Geen Erectie niet eens heeft verborgen. “.

In de kindertijd maken we ons zorgen over het feit dat we niet geliefd zijn zoals we zouden willen, en we geloven dat onze eigen tekortkomingen de schuld zijn, omdat we onze ouders als perfect beschouwen. Alleen door volwassenen te worden en te leren analyseren van de acties en gevoelens van onze en andere mensen, begrijpen we (soms) dat de oorzaken van een bepaalde houding buiten onze persoonlijkheid kunnen liggen.

Kinderen van verschillende tijden

“Er is een algemeen geaccepteerde mening dat elke moeder van haar kinderen moet houden, en even sterk, maar in de praktijk gebeurt het vaak anders”, denkt een psychotherapeut die werkt in de modaliteit van transactische analyse, Anna Mochaina.

– Een kind wordt bijvoorbeeld geboren door een paar studenten: beide of men moet dromen van graduate school, carrière opofferen. Dit beïnvloedt de houding ten opzichte van het kind: op het bewuste niveau houden zijn ouders van hem, maar beschouwen hem onbewust als de oorzaak van frustratie. En later werd een ander kind dat, gepland, geboren werd geboren. Tegen die tijd had het huwelijk al regelgevende crises gepasseerd, het is vastgesteld en deze zwangerschap en ouderschap worden heel anders waargenomen. “. Vader en moeder werden meer ervaren, ze zijn klaar om fouten uit het verleden te repareren.

En soms kan de moeder echt niet liefhebben: ze heeft gewoon niet de nodige hormonen. “Oxytocine vermindert de spieren van de baarmoeder tijdens de bevalling, en wanneer de baby de borst zuigt, is hij verantwoordelijk voor gehechtheid en helpt hij de psychologische verbinding van de moeder en de baby tot stand te brengen,” legt Anna Mochalina uit.

-Als er problemen zijn in genetica en “oxytocinegenen” bij de moeder in het lichaam, ontvangt het kind geen zorgverlener en tederheid. En het gebrek aan noradrenaline bij een vrouw leidt tot een weigering om voor nakomelingen te zorgen “. Maar de hormonale achtergrond kan veranderen in de tweede en volgende zwangerschappen, en de vrouw zal ervaren wat niet bij het eerste kind was.

Nannies zijn onvrijwillig

In sommige gezinnen, wanneer een nieuwe baby wordt geboren, in de zorg voor hem, hebben ouders hulp nodig van oudere kinderen. Sommigen zeggen zelfs: “Je bent nu een volwassene”. Dus het was met de 42-jarige Natalia, die op zes jaar een ‘grote’ benoemde en haar dwong om ‘s nachts naar haar kleine zusje te komen, luiers te veranderen, te voeden van een fles of een tepel te geven, omdat mama Morgen om te werken.

“Nu begrijp ik dat het moeilijk voor haar alleen was”, zegt Natalya, “maar het leek mij dat mijn leven voorbij was. Ik kreeg niet genoeg slaap, ik moest ook naar school. En mijn moeder gerustgesteld: na lessen slaap je. Ik ben voor altijd ‘s nachts voor het leven geweest en nu wil ik mijn kinderen niet “.

Voor een ouder kind betekent dit: jeugd is voorbij, hij is niet langer geliefd. “In dergelijke families, vooral grote gezinnen, zijn alle familieleden functioneel”, legt Gestalt -therapeut Alexei Ezhkov uit. – De ene wast de afwas, de andere verwijdert, de derde loopt, de vierde helpt de vader bij vissen of in de tuin, de meisjes naaien en koken voedsel. Er is weinig interesse in wat iedereen voelt, hoe hij groeit, waar hij van droomt, wat hem bang maakt of inspireert “.

“Ik vond mijn dochter laat”

Inessa, 64 jaar oud

“Ik was 22 jaar oud toen mijn eerste zoon werd geboren, en een jaar later – een dochter. Het is moeilijk met twee, en mijn moeder bood aan om het meisje een week of twee naar haar toe te brengen. Terugkerend, haar dochter was stout, vroeg ze terug. Ik was jaloers op mijn eigen moeder, maar ik kon haar hulp niet weigeren. Toen werd een andere zoon geboren en stortte ik me in bezorgdheid voor hem terwijl mijn grootmoeder werd geknoeid door mijn kleindochter T -shirt.

Ik vond niet alles in het huis van onze dochter leuk, ze hielp me niet, ze ruzie met haar broers, behandelde haar vader respectvol, maar zonder warmte, vermoed ik, omdat mijn moeder ons huwelijk niet goedkeurde. Maya bekritiseerde hoe ik kook, hoe ik mijn zonen opleid, hoe ik me kleed. Ik was woedend en verwijte mezelf dat ik niet bij mijn dochter genegenheid kon zijn. Op 16 -jarige leeftijd verklaarde ze dat ze naar haar grootmoeder verhuisde, en ik, geef ik toe, was blij.

Jaren verstreken, mijn moeder stierf, de zonen zijn getrouwd en vertrokken, Maya studeerde af aan het medische instituut, trouwde en beviel van. We hebben niet vaak gesproken. En drie jaar geleden werd mijn man serieus. Ik heb Maya niet gevraagd, alleen professioneel advies. Maar ze ging plotseling aan, zorgde voor het ziekenhuis voor haar vader en stopte me ‘s avonds.

Het bleek dat ze vriendelijk is! Ze veranderde of ik merkte niets in haar op? Haar man werd geopereerd, nu is hij gezond. En Maya is sindsdien bij ons geweest. We raken het verleden niet aan, we hebben het over kinderen, over het leven. Ik ben blij dat hoewel het te laat is, ik een gemeenschappelijke taal met mijn dochter heb gevonden en eindelijk liefde voor haar voel “.